یاس کوچولو

 چشم‌هایش را به تاریکی کوچه‌دوخت، گویا زندگیش لابه‌لای آجرهای خوابیده در تاریکیِ شب گم شده‌بود.دلش می‌خواست تا انتهای کوچه را با پایِ برهنه بدود ودر انتهای کوچه همچون نور کم‌سویِ دورترین خانه‌گم شود.هدفش،امیدهایش،آرزوهایش،رویاهای شیرین دخترانه‌اش را دانه دانه خاک کرده بود و در عزایِ واژه واژه‌یِ حرف‌هایِ نگفته‌اش،گلویش را بُغضی باطعمی زهرآلود در هم فشار می‌داد.خستگی بار سنگینی برپلک‌هایش بود،کاش می‌شد بخوابد…

صدایی تار وپودکلافِ دَر همِ خیالِ وَهم آلودش را در هم، قاطی می‌کُند و نگاه‌کلافه‌اش را به پشت سر برمی‌گرداند…

سلام دخترم بفرما شربت خنک،نذری آقااباعبدالله

عطش نه به جسم ظریف دخترانه‌اش، بلکه جان و دلش را می‌سوزاند.شربت را به دست می‌گیرد و سر می‌کشد.

این‌بار سرکشید باده آن مست و هوشیار شد

عاقل شود آن دیوانه که با ما یار شد

تکیه داد به دیوار در خواب فرو رفته و غصه‌هایش را با هق‌هق گریه‌ای بلند،فریاد زد..

آقای اباعبدالله خیلی دوست دارم،اگر رهایت کردم تو منو رها نکن

در را به آرامی‌می‌گشایم.به رسم ادب، از روی عادت،عاشقانه دست برسینه می.گذارم 

السلام علیک یاصاحب الزمان(عج).

آرزوهایم‌،دردهایم،غصه‌هایم،رنج‌هایم را درگوش نسیم زمزمه می‌کنم.

می‌دانم اینجا از باب  رحمت،به هزاران دلیل برای حُرمت؛از سر مهر و از روی کرامت در و دیوار هنه آمین‌گوی هر حاجت هستند و ملائک به تقریر اجابت قلم می‌جنبانند و تسبیح صلوات به انگشت اشاره می‌شمارند.

رها و آرام چون کودکی گم گشته که آغوش امن مادر را در هیاهوی شلوغی بازار می‌یابد  وارد میشوم.

پیچک‌های در هم تنیده سایه‌بان کاکتوس کوچکی هستند که هنوز برگوشه‌ی دیوار تکیه داده و در خوابی آسوده فرو رفته..درختچه‌ای با گل‌های صورتی زیرنور آفتاب گیسوان سبزرنگش را شانه می‌زند و گنجشکان در آبی کا لابه‌ی ریشه‌های آن جمع گشته وضو می‌گیرند و حمدوسپاس  خدای را در گوش بوته‌های نورسیده‌ی چمن‌های نرم تکرار می‌کنند.

درخت انار با گردنبندی ازیاقوت قرمز خود را آراسته و انجیر جوان بر شاخه‌های تنومندش تکیه داده و پای اولین مَدرس به فال گوش ایستاده است.

نسیم اینجا بوی بهشت می‌دهد.

اینجا از حرمت نامت انارها مقدس تر شده‌اند و انجیرها پاک‌تر و هر روز به نامت قسم می‌خورند برای عهدی که در دل بسته‌اند،عهد بسته‌اند که با جان و دل بیاموزند رازهای زندگانی را پابه پای طلاب،و در آجربه آجر این دیوارها بنگارند 

نحن بفداک یا بقیه الله.

اینجا بهشت من،خانه‌ی انار و انجیر اینجا حوزه‌ی الزهرا(س)است. 

گاه درمیان خاطرات لحظه‌ای گم میشویم

آنقدر از این دنیامحومیشویم که خود را میان کوچه‌‌ای که پیچک‌ها بر شانه‌های دیوارپیچ خورده و قامت راست کرده‌اند.

آنجا که گنجشک‌ها لابه لای شاخه‌های انار برای انجیرها قصه تعریف میکردند.

نسیم گیسوان زندگی را شانه میزد و باد برگ‌های خزان زده‌ی خانه‌ی مادربزرگ را جارو میزد.

روح و جانمان را زیر سایه‌سار درختی کهن‌سال غرق در بوی عطرمشهدی چادرنمازمادر خفته بر بالشتی از مخمل قرمز نرم با تورهای سفید که گوشه‌هایش را زینت میداد آسوده و رها ازغم پیدا می‌کنیم.

اشک چشم‌هایمان را شستشو می‌دهد.

کاش میشد دنیا را باز با چشم زیبای کودکانه دید.

دلنوشته زینب موسوی

#خاطرات کودکی

ناگفته‌های بسیارازتودارم.

از روزهایی که بادچون کودکی بازیگوش برگوشه‌ات چنگ میزد و روزی که خورشید به زیرسایه‌ات پناه میبرد.

درآن کوچه‌های تنگ که دلم از ترس دام چشمی هوس آلود به بودنت آرام میگرفت.

نخ‌به نخ به دور قامتم تنیدی تا توطئه‌های نخ‌نماشده‌ی دشمن خم به ابرویم نیاورد و سیاهی رنگت، برق دندان‌های تیزکرده‌ و چنگال‌های برافراشته‌ی روبه صفتان،کرکس وجود را تیره کرد.

من باافتخار هرروز تو را محکم‌ترازقبل دردست میفشارم.و با درخشش سیاهی رنگت دنیام را زیباخواهم کرد..

من چادرم را دوست دارم🤗

زینب موسوی.دلنوشته

1. مهربانی شاگرد توست مادر

کاش زندگی دکمه برگشت به عقب داشت.

• وبرمیشگتم به لحظاتی که ازتمام دنیا جزدر آغوشت آرام نمیشدم.مادر